آقای ع. ق. یکی از پناه جویان ایرانی ساکن در هایم (خوابگاه) پناه جویان در شهر هوف- Hof واقع در ایالت بایرن در جنوب آلمان در گفتگوئی با حنیف حیدرنژاد جزئیات بیشتری را در مورد خودکشی آقای حامد سماعی پناه جوی ایرانی توضیح داد.
آقای ق. می گوید: “پس از آنکه درخواست پناهندگی حامد از سوی اداره امور پناهندگی آلمان رد شد او بسیار ناراحت بود. در گفتگو با دیگر پناه جویان و در گفتگو با خود من همه اش تاکید می کرد که خسته شده و ادامه این بلاتکلیفی برایش سخت است. واقعا ما نمی دانیم با این وضعیت چکار باید بکنیم. رسیدگی به درخواست های پناهندگی خیلی طولانی است و این بلاتکلیفی اعصاب همه را خراب می کند. ما اینجا 16 نفر ایرانی هستیم. همه جوان و اکثرا تحصیل کرده. می خواهیم کار کنیم و روی پای خودمان باشیم ولی حتی اجازه ترک منطقه خودمان را هم نداریم. در این هایم نزدیک سیصد نفر با ملیت های مختلف زندگی می کنند و همه از این شرایط به تنگ آمده اند.”
آنگونه که آقای ق. توضیح داد، پس از خودکشی حامد سماعی، دیگر پناه جویان این خبر را به خانواده او در ایران اطلاع داده اند.
در مورد جزئیات خودکشی حامد سماعی، آقای ق. می گوید “چهارشنبه شب ششم مارس حامد سراغ من آمد و اصلا نشانه ای از اینکه او تصمیم به خودکشی دارد دیده نمی شد. بعدا فهمیدم که او در همین شب سراغ بچه های دیگر هم رفته. مثل اینکه داشته خداحافظی می کرده و خود ما خبر نداشتیم. حامد در یک اتاق تنها می خوابید. روز هفتم مارس ساعت هفت صبح وقتی یکی ازبچه ها سراغ حامد می رود متوجه می شود و سریع به اورژانس خبر می دهیم. دکتر اورژانس گفت او شش یا هفت ساعت قبل فوت کرده بوده است. الان در هایم فضای سنگینی حاکم شده روز جمعه هشتم مارس حامد را کالبد شکافی کردند. ما خواستار آن بودیم که جسدش را برای خاکسپاری به ایران بفرستند، اما اداره سوسیال (تامین اجتماعی) گفت ما چنین هزینه ای را تقبل نمی کنیم.”
آقای ق. تاکید کرد که “پناه جویان مایلند به دلیل شرایط سختگیرانه ای که در آن زندگی می کنند اعتراض کنند، اما واقعا نمی دانیم چکار باید بکینم و چگونه صدای خودمان را به مردم و ادارت آلمانی برسانیم.”
در حالی که اداره پلیس هر شهر یا منطقه با صدور اطلاعیه های روزانه اخبار مربوط به حوادث در منطقه خود را منتشر می سازند، اما تا زمان انتشار این خبر هنوز تائیدیه یا خبری از منابع رسمی آلمانی در مورد خودکشی او صادر نشده است.
حامد سماعی 28 ساله حدود بیست ماه قبل در آلمان درخواست پناهندگی اش را ارائه داده بود. درخواست پناهندگی این پناه جو سه ماه قبل از طرف اداره امور پناهندگی رد شده بوده است.
در آلمان، بویژه در ایالت بایرن شرایط بسیار سخت و گاها غیر انسانی بر پناه جویان حاکم است. رسیدگی به درخواست پناهندگی بسیار طولانی است، خوابگاه های پناه جویان اغلب در مناطق پرت و دور افتاده قرار داشته و از امکانات زیستی مناسبی برخوردار نمی باشد. پناه جویان در اساس از امکان دسترسی به کلاس دولتی یادگیری زبان آلمانی محروم بوده، اجازه کار ندارند و اغلب اجازه ندارند منطقه محل سکونت خود را ترک کنند. در برخی مناطق به پناه جویان مقرری ماهیانه ی بسیار کمی پرداخت می شود. به آنها جیره غذائی داده شده یا باید با کوپن، مواد غذائی مورد نیاز خود را تهیه کنند. همه این محدودیت ها منجر به فشار روحی به پناه جویان می شود. نبود چشم انداز نسبت به آینده نیز باعث نا امیدی و افسردگی بسیاری پناه جویان می گردد. همه این فشارها می تواند زمینه اقدام به خودکشی را فراهم سازد.
اگر چه در برخی موارد نیز موضوعات شخصی و خانوادگی دلیل اصلی اقدام به خودکشی می باشد، اما محدودیت دسترسی به پزشک و روانشناس و بویژه نداشتن ارتباط با مراکز مشاوره به زبان مادری، تحمل مجموعه ی این مشکلات را برای بسیاری از پناه جویان آنچنان سخت می سازد که نهایتا به یک فاجعه انسانی منتهی می گردد.
اگر چه در ارتباط با خودکشی این پناه جوی ایرانی و بر اساس اطلاعات موجود هنوز نمی توان در مورد نقش و میزان مسئولیت مقامات یا نهادهای دولتی اظهار نظر نمود، اما معمولا چنین وقایعی اعتراض دیگر پناه جویان نسبت به قوانین مرتبط با پناهندگی و پناه جویان را به دنبال می آورد.