مهران جنگلی مقدم: چهل پناهجو از ایران، افغانستان، پاکستان، عراق، آلبانی و چند کشور دیگر از منطقه ماین تایبر کراس واقع در استان بادن وورتمبرگ آلمان در اعتراض به شرایط دشوار زندگی پناهجویی از ۱۷ جولای در اشتوتگارت تجمع کرده اند. از ۲۵ جولای تعداد ۱۸ از این پناهجوها بدلیل نگرفتن پاسخی مشخص به خواسته های خود دست به اعتصاب غذا زده اند.
دراین ارتباط با یکی از پناهجوهای ایرانی شرکت کننده در این تجمع اعتراضی گفتگو کرده ام که در ادامه می خوانید:
به چه دلیلی پناهجوهای معترض تصمیم گرفتند وارد فاز اعتصاب غذا شوند؟
به دنبال تجمع اعتراضی پناهجوها در اشتوتگارت مسئولین مذاکره کننده با پناهجوها قول داده بودند که تا تاریخ ۲۵ جولای نظر پناهجوها را تامین کنند و در مقابل از ما می خواستند که از ادامه تجمع خودداری کنیم و به کمپ برگردیم. در همان روزهای اول تعدادی از پناهجوها گفته بودند که اگر پاسخی قانع کننده دریافت نکنند نه تنها خیابان را ترک نخواهند کرد بلکه دست به اعتصاب غذا خواهند زد. بعد از بازدید مسئولین اصلی پناهندگی اشتوتگارت و چند تن از نمایندگان مجلس استان بادن وورتمبرگ از محل زندگی پناهجوها در شهر بادمرگنت هایم گفته شد که برای بررسی مشکلات فرصت بیشتری لازم است و از پناهجوها خواسته شد که از ادامه دادن اعتراضات صرف نظر کنند. اما پناهجوها به دلیل بی اعتمادی به وعده ها و اعتراض به پروسه طولانی بودن پاسخگویی و نیز به دلیل تجربه ای که از عدم تعهد مسئولین پناهندگی در برآورده کردن خواسته هایشان دارند تا رسیدن به پاسخ مطالباتشان دست به اعتصاب غذا زده اند.
حال عمومی و وضعیت سلامتی اعتصاب کنندگان چگونه است؟
روزانه چند نفر به علت وخیم شدن حالشان به بیمارستان منتقل می شوند و بعد از بهبودی نسبی دوباره به جمع اعتصاب کنندگان اضافه می شوند. با همه این هزینه ها و آسیب های جسمی اعتصاب تا رسیدن به نتیجه دلخواه ادامه پیدا خواهد کرد.
پناهجوها به طور مشخص چه خواسته هایی دارند؟
اعتراض پناهجوها متوجه شرایط دشوار و غیرانسانی زندگی در کمپ هاست. البته ما به طور دقیق و با ذکر مصداق ها و موارد معلوم مشکلات و خواسته هایمان را اعلام کرده ایم. این مشکلات و مطالبات مجموعه ای از مواردیست که در بعضی کمپ ها (و نه همه آنها) وجود دارد و مواردی که مربوط به کل سیستم پناهجویی است. مهمترین این مشکلات و خواسته ها عبارتست از: بلاتکلیفی و طولانی بودن پروسه پناهندگی و زندگی دسته جمعی در کمپ. نداشتن اجازه کار و عدم موافقت با اجازه کار حتی بعد از طی دوره یکساله. اجرا نشدن قوانین تصویب شده و اعمال سلیقه در اجرای قوانین. تبعیض و بی عدالتی در توزیع امکانات در کمپ های مختلف. فضای محدود و غیر استاندارد زندگی. توزیع غذای عمدتا بی کیفیت و فاقد تنوع و دارای تاریخ مصرف هایی که چند روز بیشتر به پایانش نمانده. توقف دیپورت پناهجو. لغو اقامت اجباری در کمپ و محدودیت در سفر. در اختیار نبودن امکان شرکت در کلاس های آموزش زبان و … .
قبل از آنکه پیگیری خواسته ها و رفع مشکلات شکل اعتراضی به خود بگیرد، پناهجوها چه اقداماتی را پیگیری خواسته هایشان انجام داده بودند؟
مراجعات حضوری و مکاتبات زیادی با مسئولین کمپ، مسئول اتباع خارجه مستقر در شهرداری و مسئولین بالاتر در امور پناهندگی داشتیم. اما هیچکدام نتیجه مشخصی دربر نداشت. در یک مورد کاملا مشخص بعد از یک ماه و نیم انتظار برای ملاقات با شهردار و یک ماه انتظار برای گرفتن پاسخ متاسفانه هیچ جواب قانع کننده ای دریافت نکردیم. ضمنا باید اشاره کنم این ۴۰ نفر به نمایندگی از جمعیت بیشتری از پناهجوها در اینجا حضور دارند. بسیاری از خانواده ها که شرایط دشوار زندگی در کمپ را متحمل می شوند بدلیل فاصله زیاد شهر اشتوتگارت با کمپ محل سکونت شان امکان حضور مستقیم در این تجمع را ندارند.
واکنش پلیس و همچنین عکس العمل مردم رهگذر که در خیابان متوجه اعتراض پناهجویان شده اند چگونه است؟
واکنش پلیس تا این مقطع صرفا دادن تذکر برای خاتمه دادن به تجمع بوده و برخوردی خارج از این صورت نگرفته. واکنش مردم هم به دو شکل بود؛ عده ای بی تفاوت از کنار تجمع عبور می کنند و در مقابل عده ای دیگر مخصوصا جوان ترها همراهی و حمایت شان را نشان می دهند. حمایت ها بیشتر شامل رساندن غذا و آب به عده ای از پناهجوها که در تجمع حضور دارند اما اعتصاب غذا نکرده اند و همچنین آوردن برخی اقلام مورد نیاز برای زندگی در خیابان مانند کیسه خواب و … و نشستن در کنار پناهجوها و شرکت در تجمع اعتراضی برای نشان دادن همراهی شان بوده است.
آیا تجمع و اعتصاب غذای پناهجوها از سوی رسانه های آلمانی پوشش خبری داده شده؟
بله. روزنامه های محلی اشتوتگارت، رادیوهای محلی و شبکه تلویزیونی swr تا به حال چند بار با پناهجوها مصاحبه داشته اند و تجمع اعتراضی و اعتصاب پناهجوها را پوشش رسانه ای داده اند.
آیا پناهجو ها تجربیات دیگر اعتراض های پناهجویی را مانند آنچه چندی پیش در مونیخ جریان داشت مدنظر دارند؟
طبیعی است که ما فاقد یک تجمع با پشتیبانی سازمان یافته و همچنین در حال حاضر فاقد یک تئوری مشخص و منسجم در مبارزه برای حقوق پناهجویی هستیم و می دانیم که اعتراض ما نقاط آسیب پذیر خودش را دارد. با این حال ما این اعتراض را بخشی از مبارزات پناهجویی می دانیم. تلاش ما اینست که برای پیگیری خواسته ها آنها را به شکل عینی و موردی مشخص کنیم و پیش ببریم. هر چند ممکن است برخی از این خواسته ها از نظر عده ای از افراد اداره مهاجرت و پناهندگی رادیکال قلمداد شود. اما ما می دانیم که بسیاری از این خواسته ها فراتر از اختیارات قانونی این اداره نیست و می خواهیم که برای تحقق مواردی از خواسته ها که نیاز به تصویب قانون جدید و تغییر قوانین موجود است اقدام شود. برای ما رسیدن به نتایج ملموس هر چند کوچک که به بهبود شرایط زندگی۲۰۰ نفر در یک کمپ کمک کند مهم تر از آنست که مطالباتی را طرح کنیم که در عین برحق بودن، ابزار و نیروی لازم پیش برنده اش را نداشته باشیم. فکر می کنم در این صورت است که می توانیم همراهی تعداد بیشتری از پناهجوها را داشته باشیم و از رادیکال شدن طرف مقابل که از نیرو و ابزار سرکوب برخوردار است جلوگیری کنیم و آن را پای میز گفت و گو و چانه زنی و در نهایت گرفتن امتیاز بکشانیم. با این همه تجمع ما ضعف های خودش را هم دارد که به دنبال برطرف کردن آن هستیم. مانند اینکه ما هنوز نتوانسته ایم به دلیل بنیه مالی ضعیف پناهجوها و محدودیت امکانات به طور موثر با کمپ های دیگر این استان که در شرایط مشابه ما به سر می برند، ارتباط برقرار و اطلاع رسانی کنیم و آنها را برای دستیابی به خواسته های مشترک با خود همراه سازیم.
فکر می کنید اعتصاب غذا تا چه زمانی ادامه پیدا کند؟
با همه فشارها و آسیب های جسمی که به شخص اعتصاب کننده وارد می شود مبارزه و اعتصاب تا رسیدن به نتیجه مطلوب و گرفتن پاسخی که بیشترین خواسته های پناهجوها را در بر بگیرد ادامه پیدا خواهد کرد.
برگرفته از سامانه‌ی اخبار روز